Granice - czy naprawdę istnieją?

Nadrenia Północna-Westfalia nauczyła mnie porządku z początku nieco oburzającego i zadziwiającego. Pierwsze tygodnie rozciągnęły przede mną nudę i przewidywalność; zabrakło mi dzikości i gdyby nie pozostali obcokrajowcy - umarłabym przez rutynę. Chodzi tu o drobnostki, które w sumie prezentują następujący wniosek: Niemcy planują wszystko. Obowiązkowe spacery z psem i pełna odpowiedzialność za jego postępowanie, segregacja odpadów i dostępne wszędzie automaty, w których można sprzedać plastikowe butelki i puszki, a także powszechna czystość (nie napotkałam choćby jednego śmiecia w przestrzeni publicznej) - wszystko to leży we wspólnym interesie Niemców. Uogólniając, spora część obywateli Niemiec nie odsuwa od siebie obowiązkowości związanej z dbałością o swój kraj. Jest to postawa odmienna od tej, którą najłatwiej dostrzec wśród Polaków.

Mimo wewnętrznego buntu, jaki we mnie narastał, spróbowałam zaakceptować otaczające mnie „nowe” i podjęłam się analizy niemieckiego uporządkowania. Z czasem, zamiast narzekać na ciszę i kulturę panujące na moim osiedlu, zaczęłam je doceniać, bo dawały mi one przestrzeń na samą siebie. Dzieciństwo spędzone na polskiej wsi nauczyło mnie umiejętności znoszenia podpitych imprezowiczów zaburzających wieczorną melancholię, ale w Niemczech nie była mi ona do niczego potrzebna, ponieważ wszyscy szanowaliśmy swój czas wolny.

Dobra organizacja społeczeństwa wyrasta z czynu jednostki. To nieprawda, że jako pojedyncza osoba nie jestem w stanie nic zdziałać -  w pojedynkę potrafię zrobić wiele, o ile czynię to z odpowiednim zaangażowaniem i w towarzystwie ludzi równie odpowiedzialnych. Nie jest tak, że krajem, wspólnym dobrem obywateli, zajmie się ktoś kiedyś. Mityczne „jutro” nie nadejdzie; do dyspozycji mamy „dziś”, które faktycznie daje nam pole do działania. W rękach ludzi spoczywa teraźniejszość, która zadecyduje o naszej przyszłości.

Europa otula Polskę z każdej strony, lecz Na kontynencie, czy jest ktoś tak samotny¹? Wbrew temu, co próbuje się Polakom w  naszym kraju wykładać, Polska nie jest ani ponad resztą świata, ani od niej gorsza. Wszyscy jesteśmy współobywatelami Ziemi, która postępuje naprzód. Powinniśmy więc podążać jej śladem.

Autorka: Zuzanna Menard

_{1 - Muniek Staszczyk, Pola}